بررسی گذشته ‌نگر علایم بالینی و پاراکلینیک بیماران انسولینوما طی دو دهه اخیر

انسولینوما بیماری نادری است اما شایع‌ ترین علت هیپوگلیسمی ناشی از هیپرانسولینمی درون ‌زاد می ‌باشد و در بیماران دچار هیپوگلیسمی باید مد نظر قرار گیرد. این مطالعه به منظور بررسی خصوصیات بالینی و آزمایشگاهی انسولینوما طراحی گردید.در این مطالعه گذشته نگر، پرونده‌های بیماران انسولینومای بستری شده در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران طی دو دهه اخیر که بیماری آنها از نظر بیوشیمیایی و هیستولوژیک تایید شده بود، مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 47% بیماران زن و 53% مرد و متوسط سن آنها 15.3±39 سال بود. میانگین مدت زمان شروع علایم تا تشخیص نهایی 39.9 ماه بود. حدود 84% بیماران با تشخیص‌های دیگر مانند اختلالات نورولوژیک بستری شده بودند. علایم نورآدرنرژیک هیپوگلیسمی در 88.2% و علایم نوروگلیکوپنیک در 95.6% بیماران وجود داشت. محل تومور با استفاده از سونوگرافی شکمی،CT اسکن پانکراس و آنژیوگرافی تعیین شده بود. میانگین قطر تومور در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، 2.9 سانتی متر بود. 76.3% تومورها منفرد و 94.2% آنها خوش خیم بودند. میزان بهبودی پس از عمل جراحی 87.3 بود و تنها 5 مورد مرگ حین عمل یا هفته اول پس از عمل وجود داشت و در 4 بیمار عوارض عمده‌ای مشاهده شد. در مواردی تاخیر در درمان انسولینوما به علت تشخیص دیر هنگام، منجر به عوارض عمده و حتی مرگ می‌شود. در مطالعه ما در مقایسه با سایر مطالعات سن بروز بیماری پایین ‌تر، تظاهر بیماری با تشنج، اغما و فراموشی بیشتر و اندازه تومور بزرگتر بوده است. به نظر می ‌رسد حساسیت و ویژگی روش‌های تعیین موضوع تومور در ایران پایین باشد که با توجه به پیشرفت‌های اخیر استفاده از تکنولوژی دقیق‌ تر ضروری است.